کد مطلب:25666 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:2870

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

بعضي مي گويند: حضرت ابراهيم در روز سيزده بدر كه مردم به بيرون شهر رفته بودند, بت هارا شكست و مي گويند: درست نيست در اين روز به بيرون شهر برويم ; آيا اين گفته درست است ؟

دليل معتري بر اين مطلب نيافتيم , ولي علي بن ابراهيم روايت كرده است : روزي كه نمرود همه را به عيدگاه دعوت كرد, ابراهيم نخواست برود. پدرش او را موكّل بر بت خانه ها نمود. چون همهء مردمِ بت پرست به عيدگاه بيرون رفتند, ابراهيم طعامي برداشت و داخل بت خانه شد و نزديك هر بتي مي رفت ومي گفت : بخور و حرف بزن . چون جواب نمي دادند, با تيشه آن ها را خورد مي كرد, تا تمام بت ها را شكست وتيشه را بر بت بزرگ انداخت . نوروز بود كه مردم به عيدگاه رفتند و ابراهيم بت ها را شكست .(1)

مراسم سيزده بدر از آيين هاي عاميانه است و منشأ آن اعتقاد به نحس بودن روز سيزده است . مردم به اين بهانه از خانه و شهر بيرون مي روند تا نحسي روز سيزدهم را بيرون كنند. ظاهراً سيزده بدر ربطي به جشن هاي نوروزي ندارد, چون جشن نوروز و مراسم مذهبي زرتشتيان بيش از شش روز نبوده است . در هر حال مراسم سيزده بدر ظاهراً مولود اعتقاد عامه به نحوست عدد سيزده بوده است و در اروپا مخصوصاً فرانسه نيز شايع است , امّا اختصاص اين نحوست به سيزده فروردين محتملاً از آن رو است كه مي خواسته اند در شروع سال ازنحوست موهوم سيزده دوري كنند.(2)

روز سيزده را پاره اي نحس دانسته و عقيده دارند مردم براي از بين بردن نحوست اين روز به بيرون از خانه مي روند, گرچه روز سيزده به طوري كه ابوريحان بيروني در مي نويسد و بعضي از محققان عقيده دارند در آيين ايرانيان از روزهاي خوب بوده و بدين مناسبت جشن بر پا مي داشته اند,(3) ولي ما مسلمانان عقيده

داريم نحوست و سعودت منوط به اعمال ما است .

هر روز كه انسان از خدا و معنويات دور و به گناه و معصيت مشغول باشد, نحس و بد است و هر روز كه باذكر و ياد خدا و انجام دستورهاي اخلاقي و انساني همراه باشد, سعيد است .

اميرالمؤمنين 7در نهج البلاغه مي فرمايد: .(4)

اما بيرون رفتن از خانه و به تفريح و تفرج پرداختن در هر روزي از روزهاي سال كه همراه با معصيت و گناه نباشد, بسيار خوب و مناسب است . استراحت و تفريح جزء برنامه هاي مؤمن است .

امام اميرالمؤمنين 7به فرزندش امام حسين 7وصيّت و سفارش مي كند: مؤمن اوقات خود را به سه بخش تقسيم مي كند: قسمتي براي مناجات با خدا و قسمتي براي محاسبهء نفس , و قسمتي براي لذّت هاي حلال .(5)

تفريح و به دشت و كوه رفتن براي تفرّج از لذّت هاي حلال است , اما لزومي ندارد تفريج و تفرج در روزسيزده باشد, بلكه مي تواند در روزهاي ديگر انجام شود.

(پـاورقي 1.عماد الدين حسين اصفهاني , تاريخ انبيا, ص 290 بحارالانوار, ج 56 ص 92

(پـاورقي 2.دائرةالمعارف فارسي , ج 1 1404 با تصرف .

(پـاورقي 3.اطلاعات عمومي , ص 500

(پـاورقي 4.نهج البلاغه , قصار الحكم , شمارهء 428

(پـاورقي 5.بحارالانوار, ج 67 ص 65